Wypożyczalnia samochodów Namibia

Wprowadzenie

Namibia to fascynujący kraj położony w południowo-zachodniej Afryce. Ląd jest suchy i gorący, lecz jego piękno zapiera dech w piersiach. Pod względem politycznym Namibia pozostaje bardzo spokojnym krajem, od czasu kiedy tylko uzyskała niepodległość w 1990 roku. Wiele różnych społeczności zamieszkuje wspólnie ten obszerny kraj. To wszystko czyni Namibię bardzo interesującym, zasługującym na odwiedziny miejscem. W centrum państwa leży jego stolica Windhuk. Inne ważne miasta to Walvisbaai, Luderitz i Swakopmund.

Krajobraz oferuje widowiskowe panoramy. Nadzwyczajnymi roślinami Namibii są kokerboom i welwiczja. Pierwsza to nieprzeciętnie duże drzewo aloesu, typowy afrykański sukulent. Welwiczja jest jedną z najdziwniejszych roślin na Ziemi. Przeciętny wiek welwiczji to pięćset lat, ale może mieć również dwa tysiące lat lub nawet jeszcze więcej. Największe lądowe zwierze na Ziemi żyje na namibijskiej ziemi. Jest nim słoń afrykański. Obecnie ekoturystyka jest znaczącym źródłem przychodów w Namibii. Słoń afrykański i wiele innych dzikich zwierząt można wypatrzeć w rezerwatach przyrody. Nocą turyści mogą zostać w parkach otoczonych tysiącami kilometrów nietkniętej przyrody.

Historia

Malowidła ścian jaskiń stanowią świadectwo wczesnego zasiedlenia terenów znanych dzisiaj jako Namibia. Malowidła datowane są na okres między 29000 do 1500 lat temu. Pierwsze społeczności posługujące się językami bantu przybyły do północnej Namibii między rokiem 0, 500 n.e. Zasadniczo przyjmuje się, że Buszmeni (nazywani też San) byli pierwszymi, którzy zamieszkali na tych terenach. Ci ludzie do dziś żyją w Namibii.

Pierwszym europejczykiem, który postawił swoją stopę na namibijskim brzegu był Portugalczyk Diogo Cao. W 1485 zacumował, wzniósł krzyż i kontynuował swoją podróż wzdłuż afrykańskiego wybrzeża. Pustynia Namib stanowiła naturalną barierą, z powodu której wszystkie wyprawy kończyły się przy brzegu.

W szesnastym wieku ludy Herero i Owambo przybyły do Namibii. Na skutek tego plemię Nama przybyło z południa w drugiej połowie osiemnastego stulecia. W tym samym czasie lud Kavango osiadł na północy. Pod nagłówkiem "Społeczeństwo i kultura" opisane zostały rożne plemiona zamieszkujące Namibię.

W 1793 duńskie władze przylądka zdobyły Walvisbaai. Pod koniec osiemnastego wieku Brytyjczycy zastąpili Duńczyków. Ani Brytyjczycy, ani Duńczycy nie zapuszczali się w głąb lądu.

W dziewiętnastym wieku europejscy misjonarze odkryli głąb kraju. W ten sposób Namibia dostała się pod niemieckie panowanie. W tym czasie państwo nazywało się Niemiecką Afryką Południowo-Zachodnią. Walvisbaai, najważniejszy port morski pozostał pod zwierzchnictwem Brytyjczyków. Rdzenni mieszkańcy zawzięcie stawiali opór niemieckiej opresji. W międzyczasie duża liczba Niemców osiedliła się w nowej kolonii. Jednym z powodów tej migracji były odkrycia złóż diamentów. Niemcy zabierali ląd Afrykańczykom, co doprowadzało do pogorszenia się relacji.

Bunty rdzennej ludności doprowadziły w 1904 do wojen z Herero i Namaqua. Słynny Hendrik Witbooi dowodził społeczeństwem Namaqua w walce przeciwko ciemiężcom. Ostatecznie wojna zakończyła się ludobójstwem Herero i Namaqua. Szacunkowo osiemdziesiąt pięć procent ludności zginęło w masakrze.

W trakcie pierwszej wojny światowej Namibia skończyła pod panowaniem Południowej Afryki. Pozostawała w jej panowaniu do zakończenia drugiej wojny światowej. Afryka Południowa dojrzała swoją okazję i zaanektowała Namibię. Ponownie, społeczeństwo nie poddało się swojemu losowi dobrowolnie. W 1966 militarny oddział SWAPO (z ang. South West Africa People's Organization, po polsku Organizacja Ludu Afryki Południowo-Zachodniej) został utworzony. Ta partyzancka grupa, zwana Ludową Armią Wyzwoleńczą Namibii zaczęła wojnę o niepodległość.  Dopiero w 1988 RPA  zgodziła się wycofać z Namibii. Prawdziwa niepodległość przyszła w 1990. W 1994 RPA ostatecznie oddała Walvisbaai.

Społeczeństwo i kultura

Namibię zamieszkuje wiele różnych społeczności. Owambo, Kavango, Damara, Nama, Caprivi, San, Baster i Tswana - to nazwy ludów żyjących w tym kraju. Z czasem ludy zaczęły się mieszać, co dawało początek nowym mniejszością. Sześć procent ludności jest biała.

San to najstarszy lud zamieszkujący w Namibii. Nazywani są też Buszmenami. Charakteryzują się miłością do tańca i muzyki. Słowo "San" oznacza "outsidera". To miano zostało im nadane przez rywali z ludu Khoikhoi. Z tego powodu San preferują nazwę Buszmeni.

Nama żyją na południu. W dziewiętnastym wieku przyjechali do Namibii. W przeszłości określano ich również jako Hotentoci. Zwykli żyć blisko rzeki Oranje, ale rozbudowa kopalni diamentów zmusiła ich do migracji na północ. Lud ten posiada długą tradycję poezji słownej oraz opowiadania historii. Jest to kolejna grupa etniczna, dla której formy muzyczne stanowią ważną część tożsamości.

Pośród wszystkich ludów najliczniejszą część społeczeństwa stanowią Owambo. Prawie połowa namibijskiej populacji należy do tej grupy. Ponadto można wyróżnić osiem "podplemion". Wszystkie mają własnych królów i języki. Ponieważ dialekty są do siebie podobne, zalicza się je wszystkie jako należące do rodziny języków o(szi)wambo.

Z powodu ludobójstwa z 1904 roku, dziś w Namibii żyje jedynie mała grupa Herero. Ci ludzie są blisko spokrewnieni z Himba, którzy również zamieszkują Namibię. Ludzie z obydwu grup od wieków zajmują się pasterstwem. Ich języki, Otjiherero i Zemba są bardzo podobne. W przeszłości Herero i Himba prawie nie nosili ubrań. Obecnie kobiety Himba nadal noszą rodzaj małej spódniczki. Z drugiej strony kobiety Herero zaczęły nosić suknie w stylu wiktoriańskim, ponieważ były często w kontakcie z europejczykami.

Damara prawdopodobnie zamieszkiwali ten teren zanim Nama i Herero przybyli w osiemnastym i dziewiętnastym wieku. Pierwotnie ta grupa pochodziła z Zambii i Zimbabwe. Obecnie, ponad sto tysięcy ludzi należących do Damara żyje w Namibii.

Lud Baster żyje w Rehoboth, jakieś dziewięćdziesiąt kilometrów na południe od Windhuk. Pochodzą od europejskich kolonizatorów, głównie Duńczyków i lokalnych afrykańskich społeczności Khoisan. Te społeczności właściwie składają się z Khoikhoi i San. W Namibii żyje około 35 tysięcy ludzi Baster, którzy żyją na terenie 14 tysięcy kilometrów kwadratowych.

W regionie Caprivi żyją społeczności Caprivi. To ogólne określenie używane do opisu różnych plemion żyjących w regionie, lecz mogą się one znacząco różnić między sobą.

Namibia jest rzadziej zaludnionym państwem na świecie, pomimo dużej ilości różnych plemion. Poniżej dwóch milionów ludzi mieszka w Namibii. Większość Namibijczyków żyje w terenach wiejskich.

W Namibii istnieje równie dużo różnych języków, co plemion. Oficjalnym językiem jest angielski. Jednakże, poniżej jednego procenta ludności mówi po angielsku. Różne grupy używają afrykańskiego do komunikacji. Znaczące grupy mówią w językach Nama, Damara, Herero i Kavango.

Poza tradycyjnymi afrykańskimi wierzeniami, chrześcijaństwo jest szeroko rozpowszechnione w Namibii. Osiemdziesiąt do dziewięćdziesięciu procent populacji jest sprzymierzeńcami tej religii. Wielu Nama przeszło na Islam. To oni stanowią najliczniejszą grupę muzułmanów w Namibii.

Sytuacja polityczna

Od 1990 Namibia jest republiką, która dzieli się na trzynaście dystryktów. Obecnym prezydentem jest Hifikepunye Lucas Pohamba. Partią rządzącą jest SWAPO. W 2005 miało miejsce zaprzysiężenie Pohamby. Poprzednikiem Pohamby był Sam Nujoma, pierwszy prezydent niepodległej Republiki Namibii. Państwo jest członkiem Narodów Zjednoczonych oraz Unii Afrykańskiej. Namibia to kraj pokojowy.

Jednym z czołowych punktów programu rządu SWAPO jest redystrybucja ziemi, przywrócenie jej społeczeństwu. Z powodu kolonialnej przeszłości, trzy czwarte ziemi należy do jedynie dwudziestu procent społeczeństwa. Proces redystrybucji ziem postępuje bardzo powoli, ponieważ konstytucja dopuszcza sprzedaż tylko, gdy właściciel ziemski na to zezwala.

Gospodarka

Kluczowe gałęzie gospodarki Namibii to kopalnie oraz produkcja. Choć około tylko jeden procent ziemi nadaje się pod uprawę, prawie połowa populacji znajduje zatrudnienie w sektorze rolnym. Wskaźnik bezrobocia jest bardzo wysoki. Od trzydziestu do czterdziestu procent ludności pozostaje bezrobotna. Różnice w zarobkach są bardzo wysokie.

Z powodu wspólnej historii, gospodarki RPA i Namibii są ze sobą ściśle powiązane. Namibia jest piątym największym światowym producentem uranu. Po za tym jest głównym dostawcą wysokiej jakości diamentów. Ziemie są bogate w złoża ołowiu, srebra, cyny i wolframu.

Turystyka wyrasta na ważne źródło przychodów dla Namibii. Każdego roku około milion ludzi odwiedza to państwo. Turyści pochodzą głównie z Republiki Południowej Afryki, Niemiec, Wielkiej Brytanii, Włoch i Francji. Namibia jest znana z ekoturystyki. Zwłaszcza rezerwaty przyrody, w którzych żyje wiele gatunków zwierząt stanowią magnes dla turystów.

Walutą Namibii jest dolar namibijski.

Geografia i klimat

Namibia pokrywa 824 268 kilometrów kwadratowych i leży na południowo-zachodniej stronie Afryki Południowej. Kraj graniczy z Angolą, Zambią, Botswaną i Republiką Południowej Afryki. Na zachód od Namibii leży Ocean Atlantycki. Pomiędzy Angolą i Botswaną jest wąski pasek lądu, mający około 30 kilometrów szerokości. Ten Pas Caprivi należy do Namibii. Obszar został tak nazwany po niemieckim kanclerzu. Nazywał się Georg Leo von Caprivi de Caprara de Montecuculi. Pas Caprivi był sceną wydarzeń wojny o niepodległość, która toczyła się od 1960 do 1990. Armia Wyzwolenia Caprivi jest ruchem separatystycznym, który chciał oddzielenia od Namibii. Obecnie region zajmują przede wszystkim parki narodowe.

Krajobraz można podzielić na kilka obszarów z towarzyszącymi im cechami charakterystycznymi. Wzdłuż Oceanu Atlantyckiego znajduje się Pustynia Namib. Pustynia Kalahari biegnie wzdłuż południowo-wschodniej granicy (z Botswaną). Centralną Namibię zajmują przede wszystkim sawanny oraz tereny porośnięte drzewami. Ostatecznie te drzewiaste tereny przeradzają się w bujne lasy na północnym wschodzie.

Jest pięć głównych rzek przepływających przez Namibię.  Kunene, Okawango, Kuando i Zambezi tworzą naturalne granice z Botswaną i Zambią. Pierwsze trzy rzeki docierają do Angoli. Ostatnia ma swoje źródła w Zambii. Rzeka Oranje biegnie przez południe kraju. Ta rzeka ma swoje źródła w Górach Smoczych na granicy między Republiką Południowej Afryki, a Lesotho. Ostatecznie rzeka Oranje tworzy granicę między RPA i Namibią. Na południu znajdziesz Brandberg. Ten masyw górski stanowi również najwyżej położony punkt w całej Namibii. Jego szczyt jest na wysokości 2579 metrów.

Na południu leży kanion Fish River. Ten zapierający dech w piersiach kanion jest otoczony klifami.

Namibia jest jedynym krajem na świecie, którego konstytucja zawiera zapisy o ochronie środowiska naturalnego.

Klimat Namibii jest suchy. Najgorętszymi miesiącami są styczeń i luty. W tych miesiącach średnie temperatury oscylują w okolicach trzydziestu stopni. Zimą, od maja do września, temperatura waha się od minus sześciu stopni Celsjusza nocą do dwudziestu stopni za dnia. Zasadniczo zimowe dni są słoneczne, a niebo bezchmurne. Większość opadów ma miejsce latem.

Ruch uliczny i infrastruktura

Drogi w Namibii potrafią być w fatalnym stanie. Podróżnicy, którzy chcą przemieszczać się między wioskami oraz poza dużymi miastami powinni pamiętać, aby zabrać ze sobą zapasowe opony. Sieć drogowa łączy Namibię z sąsiednimi państwami: Angolą, Botswaną, Republiką Południowej Afryki, Zimbabwe i Zambią.

Połączenia autobusowe są ograniczone. Z Windhuk można dojechać autobusem do Johannesburga i Cape Town. Minibus łączy z Keetmanshoop.

Sieć linii kolejowych nie jest rozbudowana. Główna trasa wiedzie spod granicy z RPA przez Keetmanshoop, aż do Walvisbaai. Kolejne miasta na trasie pociągu to Windhuk, Okahandja i Swakopmund.  Inne miasta połączone siecią linii kolejowych to Omaruru, Otjiwarongo, Otavi, Tsumeb i Grootfontein.

Walvisbaai i Luderitz to dwa najważniejsze porty Namibii. Zwłaszcza przemysł rybołówstwa w Walvisbaai stanowi istotny wkład dla namibijskiej gospodarki.

W Namibii jest osiem lotnisk. Pasażerowie spoza kraju przybywają na port lotniczy im. Hosea Kutako. To lotnisko leży około pięćdziesiąt kilometrów na południe od Windhuku.

Jedzenie i picie

Goście prawdopodobnie będą zaskoczeni namibijskim jedzeniem. Jednym ze składników namibijskiej kuchni są owady. Popularnym przysmakiem wiejskim, ale jedzonym także przez mieszkańców miast, jest gąsienica mopane. Gąsienica znajdowana jest na drzewie mopane i stąd zawdzięcza swą nazwę. W oshiwambo, najczęściej używanym języku, owad nazywa się omagungu. Omagungu jest często podawany z owsianką.

Wiele namibijskich społeczności posiada własny specjalny styl kulinarny i typowe dla siebie składniki. Często jedzonymi warzywami są dynie, słodkie papryki i cebule. Kolonizatorzy przywieźli własne dania i przepisy charakterystyczne dla ich krajów pochodzenia. Niemcy sprowadzili typowe dla kuchni wypieki i mięso. Bratwursty przybyły razem z Oktoberfesten. W czasie tych październikowych dożynek chmielnych spożywa się także wielkie ilości piwa i wina. Z RPA pochodzi Boerworst: kiełbasa farmerska.

Typowe namibijskie napoje alkoholowe to walende i mataku. Pierwszy to alkohol wysokoprocentowy przypominający wódkę, wytwarzany z palmy. Ci którzy mieli okazję zasmakować mataku, w rzeczywistości pili wino robione z arbuza.

Strefa czasowa

Czas namibijski to GMT/UTC +1. Latem czas zmienia się na GMT/UTC +2. Zimą jest z powrotem przestawiany.

Zakwaterowanie

Jako że rośnie na znaczeniu rola turystyki dla przychodów Namibii, oferta hotelowa się rozwija. W ofercie znajdują się nastrojowe i posiadające wszelkie wygody hotele.

Ekoturystyka jest bardzo popularna w Namibii. Turyści mogą spędzać noce w prostych barakach i prymitywnych namiotach. W parkach narodowych zaleca się kemping. Jest wiele pól kempingowych. Bardzo odradza się rozbijanie obozowiska na dziko. Często możliwe jest również spędzenie nocy na farmie. Kiedy jest taka możliwość można nocować w domku gościnnym, ale także w namiocie.

W miastach istnieją też hotele oferujące nocleg ze śniadaniem.

Linki zewnętrzne

Aby zdobyć więcej informacji na temat Namibii, zalecamy skorzystanie z Google oraz następujących źródeł:

• Wikipedia, Namibia
• Oficjalna strona namibijskiego rządu