Wypożyczalnia samochodów Maroko

Wprowadzenie

Maroko leży na północnym wybrzeżu Afryki. Liczba mieszkańców w przybliżeniu wynosi 34 miliony. Maroko to królestwo arabskie z mocnymi wpływami śródziemnomorskimi. Stolicą kraju jest Rabat. W tym mieście znajduje się siedziba rządu oraz żyje ponad 1,7 miliona mieszkańców.

Marokańczycy są praktycznie w całości Muzułmanami. Islam stanowi religię państwową. Znaczna część marokańskiej ludności pochodzi od berberyjskich przodków. Na długo przed przybyciem Arabów ludzie ci żyli w dzisiejszym Maroku.

Oprócz morza Maroko posiada również góry i niewielką część pustyni. Krajobraz często jest bajkowy. Większość miast mieści się blisko wybrzeża. Casablanca, Agadir i Tétouan to miasta nadmorskie z różnymi atrakcjami. Wiele miejsc w Maroku zostało wpisanych na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Meknes, Marrakesz, Rabat i Fez dla przykładu są znane jako cztery Królewskie Miasta. Wizyta w ich medynach (centrum starego miasta) i sukach (bazary) pobudzą twoje zmysły z powodu krzątaniny ludzi i woni przypraw.

Historia

Pierwsze ślady osadnictwa w dzisiejszym Maroku sięgają Okresu Neolitycznego. Około 8000 lat przed Chrystusem ludy koczownicze zamieszkiwały obszary dzisiejszego Maghrebu. Lud ten żył głównie z łowiectwa. W tamtych czasach krajobraz wyglądał inaczej. Był mniej jałowy a region porastały lasy przypominające te, które obecnie znajdują się na obszarach śródziemnomorskich jak Włochy i Grecja.

Około 2400 roku przed naszą erą do Maroka przybyli Berberowie. Ich cywilizacja rozciągała się od Atlantyku w Północnej Afryce do  Oaz Siwa w północno zachodnim Egipcie. Na południu zamieszkiwali ziemie w dole rzeki Niger. Ich przybycie zapoczątkowało rozwój rolnictwa. Od tego momentu uprawiano zboża w Maroku na terenie regionu Mauretanii.

Kilka wieków później w okresie klasycznym Maroko stało się kolonią handlową Fenicjan. Ludzie ci przybyli z regionu, który obecnie znany jest jako Liban. Szczyt morskiej władzy Fenicjan mieści się między 1200 i 800 rokiem przed Chrystusem. Około 1200 roku Fenicjanie założyli tutaj punkt handlowy. Po upadku Kartaginy w 146 roku przed naszą erą Maroko stało się częścią Imperium Rzymskiego. Kiedy imperium upadło w V wieku naszej ery Wandalowie, Wizygoci i Grecy Bizantyjscy podbili ten obszar. Jednakże Berberowie żyjący w górach odpierali najeźdźców. Wyżej położone regiony pozostały w rękach pierwotnych mieszkańców.

W VII wieku Islam szybko rozprzestrzenił się w Północnej Afryce. W 683 roku Umajadzi podbili Maroko. Generał Uqba ibn Nafi nazwał ten obszar Maghreb al Aqsa: Daleki Zachód. Islamizacja całego regionu zajęła tylko jedno stulecie.  Aż do dzisiaj Maroko pozostało krajem islamskim.

Kultura arabska miała duży wpływ na Berberów. Przyjęli oni religię i większość zwyczajów tej kultury. W XI wieku ludy berberyjskie zdetronizowały Arabów i założyły własną dynastię. W Maroku rządzili kolejno po sobie Almorawidzi, Almoadzi i Marynidzi. Ostatecznie w Maroku dynastia Sa'adi doszła do władzy, na północnym zachodzie Afryki oraz w większej części Półwyspu Iberyjskiego.

W XVII wieku arabscy Alawici zastąpili dynastię Sa'adi. W tym okresie imperium osłabło z powodu problemów między Hiszpanią i Imperium Osmańskim. Imperium trwało pod rządami Alawitów, straciło część ziem, jednak pozostało bogate.

Imperium Osmańskie zostało wypędzone z Algierii przez Francuzów w 1830 roku. Algierski przywódca Abd El Kader został poparty przez Marokańczyków w swoim buncie przeciwko Francuzom. Na początku XX wieku doprowadziło to do zawarcia umowy pomiędzy Francją, Wielką Brytanią oraz Hiszpanią, która doprowadziła do podziału Maroka na trzy części. Obszar wokół Tangieru stał się międzynarodową strefą. Inne obszary stały sią francuskimi lub hiszpańskimi prowincjami.
W latach dwudziestych XX wieku wybuchło ostatnie powstanie pośród mieszkańców Rifu zarówno przeciwko ich oprawcom jak i przeciwko marokańskim dowódcom, którzy poddali się kolonistom. Powstanie zostało stłumione.

W 1934 Maroko ostatecznie dostało się pod francuską jurysdykcję. Marokańscy żołnierze walczyli pod francuskim generałem De Gaulle w trakcie II Wojny Światowej. Ponadto w 1943 roku Partia Zjednoczonej Niepodległości (Istiqlal) została założona przez nacjonalistów. Partia walczyła o niepodległość Maroka pod przywództwem Króla Mohammeda V. Jednakże Francja wygnała Mohammeda V i osadziła nowego króla na tronie Maroka, Mohammeda ibn Arafa.

Marokańczycy mocno przeciwstawiali się temu nowemu porządkowi. Ostatecznie nowy król musiał zbiec do Tangieru a Mohammed V powrócił do władzy. W 1955 roku został on ponownie królem i w tym samym roku Maroko ogłosiło niepodległość, zrywając francuskie więzy. Podpisano traktat z Hiszpanią, w którym Hiszpania uznawała niepodległość Maroka. Jednakże Hiszpanie utrzymali władzę w północnych enklawach Ceuty i Melili, południowej enklawie Ifni i zachodniej Saharze.

Kiedy Maroko weszło do Organizacji Narodów Zjednoczonych w 1963 roku Hiszpania została zmuszona do oddania Zachodniej Sahary i prowincji Ifni. Jednakże Hiszpania zdecydowała się postąpić inaczej, opuściła Ifni, ale zatrzymała dla siebie Zachodnią Saharę.

W 1961 roku zmarł król Mohammed V a jego syn Hassan II odziedziczył po nim tron. Okres jego rządów zaczął się z problemami i w większości taki pozostał. W 1963 roku wybuchł konflikt między Marokiem a Algierią. Wojnę nazwano "Wojną Piasków". Wojna Piasków zakończyła się w 1964 roku. Lata '71 i '72 naznaczone były puczami. Jednakże nie osiągnęły one celu a król Hassan II mógł zachować swoją pozycję. W 1976 roku Maroko odzyskało kontrolę nad Zachodnią Saharą a Hiszpania zdekolonizowała region.

W 1999 roku zmarł król. Przekazał on władzę swojemu synowi Mohammedowi VI. Próbuje on zmodernizować kraj. Zwraca uwagę na poprawę pozycji kobiet w państwie. Ponadto uległa poprawie pozycja Berberów, którzy byli dyskryminowani od początku "arabizacji" Maroka.

Kultura i społeczeństwo

Znaczna część Marokańczyków żyje na wschód od łańcucha górskiego Atlas. W przybliżeniu trzy czwarte Marokańczyków stanowią potomkowie Berberów. Połowa z nich jest "zarabizowana". Berberowie byli pierwszymi mieszkańcami Północnej Afryki. Ich kulturę datuje się na 2400 lat przed Chrystusem. Oprócz Maroka żyją oni również w Algierii i Libii. Wielu Berberów emigruje do państw europejskich, takich jak Holandia, Francja i Belgia.

Od dawna małe żydowskie grupy żyją w Maroko. Ich liczba zmniejsza się głównie z powodu emigracji wielu żydów do Izraela.

Ponad połowa Marokańczyków żyje w mieście. Odbywa się stała migracja ze wsi i regionów górzystych do zurbanizowanych części Maroka.

Oficjalny język nauczany w marokańskich szkołach to standardowy arabski. Ten język został wprowadzony przez Arabów w VII wieku. Marokańczycy mówią dialektem tego języka. Istnieje kilka wariantów w zależności od regionu. W miastach na język widać wpływ andaluzyjski. Na północnym zachodzie dialekt mówiony spokrewniony jest z górzystymi regionami. Dialekt beduiński używa się na równinach nad Atlantykiem. Hassani można usłyszeć w niektórych częściach Sahary. Język berberyjski jak w przypadku języka Rif jest również częścią łańcucha języków używanych w Maroko. Francuski jest drugim ważnym językiem używanym w życiu publicznym.

Prawie wszyscy Marokańczycy są Sunnickimi Muzułmanami. Jeden procent stanowią Chrześcijanie i małe grupy Żydów, które żyją w Maroku. 

Sytuacja polityczna

Maroko jest niepodległym państwem od 1956 roku. Kraj jest monarchią. Obecna głowa państwa to król Mohammed VI. Ma on prawo do rozwiązania rządu. Oprócz bycia głową państwa jest również Amirem al-muminin: Przywódcą wiernych. Jako taki pełni moralną i duchową rolę w życiu Muzułmanów. 

Marokański parlament składa się z dwuizbowego systemu od 1963 roku. Składa się z Izby Deputowanych i Izby Radnych. Abbas El Fassi jest premierem kraju od 2007 roku. Główne partie polityczne i partie rojalistów w Maroko stanowią centroprawicowa Unia Konstytucyjna, RNI, PND oraz Ruch Populistyczny. Ważną opozycję stanowią partie Istiqlal, de USFP i UNFP. Islamska partia Adl wa Lihsane jest zakazana.

Maroko podzielone jest na 39 prowincji. Kraj posiada status członka stowarzyszonego z Unią Europejską.

Gospodarka

Maroko wciąż jest uznawane za kraj rozwijający się. Niemniej jednak Maroko posiada dość stabilną gospodarkę. Głównym partnerem handlowym Maroko jest Francja. Jednym z dwóch głównych źródeł dochodu jest wydobycie fosforanu. Fosforan występuje głównie w zachodniej części Sahary.

Oprócz tego sektor rolniczy jest bardzo ważny. Maroko jest jednym z wiodących producentów konopi indyjskich na świecie. Szczególnie północ kraju czerpie korzyści z uprawy i handlu tym produktem. Maroko jest również największym eksporterem migdałów.

Rybołówstwo jest również ważne. Maroko posiada największy rybny rynek w Afryce. W zamian za europejską pomoc gospodarczą statki mogą wypływać na połów na marokańskie wody.

Casablanca jest sercem gospodarczym kraju. Tangier, na północy Maroka jest nowopowstałym centrum przemysłowym.

Przez lata sektor turystyczny był głównym pracodawcą. To źródło dochodu wzrosło znacząco.

Wielu Marokańczyków opuściło kraj w latach '50 i '60 XX wieku, aby stać się tanią siłą roboczą w krajach takich jak Holandia, Belgia i Francja. Wielu z nich nigdy nie wróciło do Maroka. Obecnie w tych krajach żyje drugie pokolenie pierwotnych imigrantów zarobkowych. 

Walutą w Maroko jest Dirham.

Ukształtowanie terenu i klimat

Maroko zajmuje  446550 km² powierzchni. Ten Północno Afrykański kraj graniczy na wschodzie z Algierią i na południu z Mauretanią. Granica z Algierią zamknięta jest od 1994 roku. Na północy Maroko graniczy z Cieśniną Gibraltarską. Również Atlantyk i Morze Śródziemne graniczy z tym krajem.

Na północy Maroka granicząc z Morzem Śródziemnym leży 350 kilometrowy łańcuch górski Rif. Góry te rozciągają się z zachodu na wschód kraju. Łańcuch górski Rif należy do niskich gór. Najwyższy szczyt to Jabal Tidiquin z 2448 metrami wysokości.

W górach Atlas można zobaczyć urwiste klify, jeziora, rzeki i lasy. Surowe części znajdują się w wyższych partiach Atlasu z najwyższym szczytem sięgającym 4000 metrów wysokości. W środkowym Atlasie można znaleźć mniej surowy krajobraz przyozdobiony cedrami i wodospadami.

Południowy wschód jest głównie zajęty przez Saharę. Ta pustynia jest największą gorącą pustynią na świecie i rozciąga się na powierzchni ponad 9 milionów km².

Nad Morzem Śródziemnym można znaleźć żyzne obszary, które są obszernie uprawiane. W przybliżeniu 12 % powierzchni Maroka jest zalesiona.

Ogólnie mówiąc klimat marokański jest klimatem śródziemnomorskim z suchymi latami i mroźnymi zimami. Góry Atlas biegną przez Maroko, Algierię i Tunezję, co czyni pogodę wietrzną ze względu na pozostające tam chmury. Osłona od wiatru leży w tak zwanym cieniu deszczowym ze znacznie mniejszymi opadami deszczu. Strefa chroniona od wiatru w Maroku leży na wschodzie i południowym wschodzie.

Infrastruktura i ruch drogowy

W Maroku uiszcza się opłaty na autostradach. Maksymalna prędkość to 120 km/h. Wszystkie duże miasta takie jak Rabat, Marrakesz, Tangier, Fez i Casablanca są połączone ze sobą autostradami. Stan marokańskich dróg jest dość dobry. Praktycznie wszystkie drogi są asfaltowe z dziurami tu i tam.

W Maroku znajduje się 14 komercyjnych lotnisk. Międzynarodowe lotniska takie jak Lotnisko Casablanca Anfa i Lotnisko Casablanca Mohammeda V łączą Maroko z Europą, Azją oraz Bliskim Wschodem. Z Lotniska w Tangierze i  Lotniska Agadir Al Massira, Lotniska Fez Saiss  oraz Lotniska w Marrakeszu można polecieć do wielu różnych miejsc, zarówno w Maroku jak i poza nim.

ONCF łączy większość miast za pomocą wydajnych kolei oraz sieci autobusowej. Pociągi są szybkie i komfortowe. Jazda autobusem jest również przyjemna nie tylko w podróży pomiędzy miastami, ale także w samych aglomeracjach.

Tradycyjne potrawy i napoje

Kuchnia marokańska jest bardzo zróżnicowana. Widoczne są wpływy kultur arabskich, berberyjskich, hiszpańskich, bliskowschodnich i śródziemnomorskich, które dodawały swoje składniki do marokańskich potraw. Cynamon, kminek, papryka, imbir, szafran i kurkumy to często wykorzystywane przyprawy. Są używane do przyprawiania mięsa i warzyw. Marokańczycy jedzą głównie kurczaka i jagnięcinę.

Niektóre ze sławnych marokańskich potraw to: couscous, harira, i tajine. Kus-kus jest bardzo popularne nie tylko w Maroku ale również w krajach zachodnich. Składa sią głównie z kaszy manny.

Harira to zupa, którą tradycyjnie jada się podczas Ramadanu. Głównymi składnikami do przyrządzenia hariry są: soczewica, ciecierzyca i pomidory. Jest to ostra zupa z pietruszką, papryką i kolendrą.

Tajine to nie danie a garnek, w którym dania są przygotowywane. Tajine ma charakterystyczny wygląd. Naczynie jest zakryte pokrywą w kształcie stożka. W Tajine można dusić ryby, jagnięcinę lub kurczaka z przyprawami takimi jak cynamon, imbir i kminek.

Marokańczycy piją dużo herbaty ze świeżą miętą.

Strefa czasowa

Maroko znajduje się w strefie czasu GMT/UTC +0.

Zakwaterowanie

Hotele w Maroko klasyfikowane są według systemu gwiazdkowego. Szczególnie w miejscach turystycznych takich jak Casablanca, Marrakesz, Agadir i Fez można znaleźć hotele we wszystkich kategoriach wygody i standardu.

W większych miastach można znaleźć również hostele i zakwaterowanie typu Bed & Breakfasts (łóżko i śniadanie). Oba typy zakwaterowań nie są dostępne w dużych ilościach. Większość miast posiada jeden lub kilka hoteli.

Znajdziesz tam dużo apartamentów do wynajęcia. Domy i wille można wynająć na okres wakacji lub dłuższy.

Podróżnicy w Maroku, którzy lubią spać pod gołym niebem mogą znaleźć miejsca dla swoich namiotów. Nie tylko na wybrzeżu Morza Śródziemnego i Atlantyku ale również w Górach Atlas czy nawet na Saharze znajdują się pola namiotowe. Pola namiotowe otwarte są przez cały rok. Dla tych, co kochają luksusowe zakwaterowanie podczas biwakowania nie jest to odpowiednie miejsce. Szczególnie sanitariaty pozostawiają wiele do życzenia.

Źródła zewnętrzne

W poszukiwaniu innych informacji o Maroku polecamy skorzystać z wyszukiwarki Google oraz następujących źródeł:

• Wikipedia, Maroko
• Oficjalny portal o Maroku